Glavna konkurencija prošlogodišnjeg Venecija Film Festivala bila je iznimno zvučna, pa i impresivna. “Duhovi otoka”, “Plavuša”, “Argentina, 1985.”, “Kit”, “Kosti i sve”, “Tar”, “Bardo, lažna kronika nekolicine istina”, “Atena”, “Bijela buka”… Polovina ovih filmova našla se u utrci za Oscara. Međutim, nijedan od njih nije na kraju osvojio Zlatnog lava.
Prestižna venecijanska nagrada pripala je jednom dokumentarcu, a to je “Ljepota i krvoproliće” (“All the Beauty and the Bloodshed”). Povijest se ponovila od 2013. kad je dokumentarac “Sacro Gra” odabran za pobjednika u konkurenciji s također zvučnim filmovima kao što su “Ispod kože”, “Philomena”, “Nulti teorem” i “Vjetar se diže”.
No, nije česta pojava da neki dokumentarac osvoji glavnu nagradu na velikim festivalima (spomenimo npr. i trijumf “Fahrenheita 9/11” u Cannesu), tako da je pobjeda “Ljepote i krvoprolića” tim impresivnija.
Pa opet, iza kamere “All the Beauty and the Bloodshed” stoji angažirana filmašica Laura Poitras koja je dobila Oscara za dokumentarac “Citizenfour” o Edwardu Snowdenu i prije toga je snimila “The Oath” o vozaču i tjelohranitelju Osame bin Ladena, a poslije i “Risk” o Julianu Assangeu. Dokumentarac “Ljepota i krvoproliće” također je nominiran za Oscara i Poitras nanovo donosi jednu aktivističku i društveno-politički paprenu priču.
Ovaj put je njezin fokus na poznatoj fotografkinji i aktivistici Nan Goldin (r. 1953.) koja se suprotstavila korporativnoj obitelji Sackler, vlasnicima farmaceutske kompanije “Purdue Pharma” umnogome odgovorne za opijatsku krizu/epidemiju ovisnosti u Americi, zahvaljujući njihovu lijeku OxyContinu, iznimo jakom analgetiku kemijski sličnom heroinu, samo još jačem.
OxyContin je odveo u smrt više od pola milijuna Amerikanaca, a pomoću “farmaceutskog marketinga” Sacklerovi su “oprali krvavi novac kroz muzeje diljem svijeta” koji su od njih uzimali dolare prije nego što su mnogi od njih presjekli veze s njima nakon demonstracija u režiji Goldin.
Da stvar bude osobnija, Goldin se osobno “navukla” na OxyContin i zamalo umrla od predoziranja. “All the Beauty and the Bloodshed” biografski retrospektivno kronicira njezinu fotografsku karijeru. Goldin je zarana, kroz fotografije, pokazivala osjećaj za aktivizam, a buntovnost naslijedila od pokojne starije sestre Barbare koja je zbog pobune protiv konvencija pedesetih završila u mentalnoj ustanovi i, nesretna, na koncu počinila samoubojstvo u dobi od 18 godina.
“Fotografija je uvijek bila način za suočiti se sa strahom, obrambeni mehanizam”, otkriva ona. Na njezinim većinski kolornim fotografijama se “puno toga događa”, fotke su filmične i ljudi njezine aktere vide kao likove, dok oni, pak, vide sami sebe kakvi jesu. Akteri su često bili marginalci s ruba društva, seksualni radnici, ovisnici i oboljeli od AIDS-a iz osamdesetih koji su u filmu prisutni i u seriji arhivskih intervjua.
Jedan aktivizam je vodio drugome, tako da je starija Goldin prirodno postala vođa grupe aktivista Prescription Addiction Intervention Now (P.A.I.N.) u borbi protiv Sacklerovih i njihove “monumentalne pohlepe”, koliko god se dvije linije “Ljepote i krvoprolića”, biografska i aktivistička, ne spajaju uvijek prirodno i povremeno djeluju kao dva različita dokumentarca spojena u jedan, neovisno o tome što ih povezuje ista osoba.
Pa ipak, “All the Beauty and the Bloodshed” je svejedno hvalevrijedan komad intimne i angažirane dokumentaristike s nekolicinom impresivnih scena javnih demonstracija protiv muzeja i institucija (kiša recepata u Guggenheimu filmski je magična). Goldin je u pravu kad kaže “Mislim da je ovo važna priča za mene i društvo”.
Source: slobodnadalmacija.hr
