Preporučeno s Venecijanskog filmskog festivala u hrvatska kina stiže socijalna drama s elementima trilera “Na rubu” (“En los margenes”/”On The Fringe”), prvijenac argentinsko-španjolskog filmaša Juana Diega Botta s oskarovkom Penelope Cruz u glavnoj ulozi koja je ujedno i producentica.
Venecija je već bila lansirna rampa za Penelopeine filmove poput “Wasp Network”, “Paralelnih majki” i “Ega protiv ega”, a “Na rubu” predstavlja španjolsku megazvijezdu u jednom od najdeglamuriziranijih glumačkih izdanja.
Cruz je radnica u supermarketu/mlada majka Azucena i ona bi mogla biti deložirana nakon što je njezin suprug Manuel (glumi ga redatelj Botto) izgubio posao u filmu nominiranom za pet nagrada Goya (španjolski Oscari) i inspiriranom masovnim deložacijama u Španjolskoj od velike ekonomske krize 2008. naovamo. Azucena je jedan od važnih likova ove “short cuts” drame koja se uklapa u friška pred-recesijska kretanja.
Tu je i odvjetnik Rafa (poznati i izvrsni španjolski glumac Luis Tosar; “Ćelija 211”, “Slatko spavaj”, “Trezor”), borac za prava potrebitih, zbog čega nerijeto zanemaruje vlastitu obitelj, nanovo trudnu suprugu Helenu (Aixa Villagran) i posinka Raula (Christian Checa).
Rafina klijentica je i Azucena, a on se bori i za mladu imigranticu Badiju (Somaya Taoufiki) i njezinu kćerku koja bi joj mogla biti oduzeta. Pratimo i usamljenu staricu Teodoru (Adelfa Calvo) koja se osjeća tužnom zato što njezine pozive izbjegava nezaposleni sin German (Font Garcia).
Mali ljudi napučuju “short cuts” dramu “En los margenes” koja pokušava okupirati prostor kakav su nekoć okupirali epizodični, narativno/karakterno isprepleteni dramski filmovi na rubu trilera u režiji Alejandra Gonzalesa Inarritua i prema scenariju Guillerma Arriage (“Pasja ljubav”, “21 gram”, “Babel”) čije se priče paralelno odvijaju tijekom jednog ili više dana.
Botto puca visoko pa se pored Inarritua ugleda i na prvaka britanskog i uopće kinematografskog soc-realizma Kena Loacha, s naglaskom na njegove friške filmove “Ja, Daniel Blake” i “Oprostite, mimoišli smo vas”. “Na rubu” pokušava evocirati “inarrituovski” film s osobnim, društveno intoniranim pričama o međuljudskim odnosima i angažiranu “loachovsku” socijalnu dramu o pronalaženju ljudskosti i solidarnosti u doba dehumanizirajućeg neoliberalnog kapitalizma.
Na mahove u tome i uspijeva, ali i povremeno nema mjeru u gomilanju eksploatacijskih “misery porn” situacija priušćujući svim likovima ekstremni stres i najteže životne trenutke, koliko god sve to znalo biti opipljivo zahvaljujući glumcima, ponajviše Cruz čija Azucena strahuje od “nemoći” i toga da “završi na ulici” u slučaju da “sve krene nizbrdo”.
Jednako tako, Botto se ne libi i manipulativnosti svojstvene španjolskim telenovelama dok znade režirati zbivanja teškom redateljskom rukom i prekuhavati ionako prekuhanu tešku dramu. Pa ipak, redatelj uz svesrdnu pomoć glumaca uspijeva zadržati ljudskost filma i odbija pretvoriti likove u karikature iz telenovele, odvodeći “Na rubu” do iskupničkog, katarzičnog finala.
Source: slobodnadalmacija.hr
